چه زود خدا را فراموش می کنیم؟
شاید در ابتدا باورمان نشود که تفکرات ما در تنهایی می تواند به روابط ما با مردم دیگر هم تأثیر بگذارد، اما این امر حقیقتی است که آیات و روایاتی آن را تأیید می کند. از جمله این روایات، فرمایش امیرالمومنین... در نهج البلاغه است که «هر کس از خودش راضی باشد افراد زیادی از او خشمگین خواهند شد».البته توجه ما به نقاط مثبت و شادی از موفقیتهای الهی در زندگیمان، مورد پسند دین است اما آنچه باعث ضربه خوردن ما می شود، خودپسندی و توجه کردن به خود، بجای توجه به خداست.اگر در باورهای خود دقت کنیم و آن ها را با گفتار معصومین مقایسه کنیم متوجه مغایرت هایی می شویم. این توجه گوشزدی برای ماست تا افکار غلط را کنار بگذاریم و بدون دلیل روشن، زبان و رفتار مردم را ملاک حق و باطل حساب نکنیم. گاهی ذهن ما از تفکراتی پر می شود که با گفتار و کردار معصومین تفاوت دارد و باز بدون مبنای روشن، در باورهای ما جای می گیرد. برای رهایی از تفکرات باطل باید به حق مطلق یعنی خدا پناه برد و خود را در معرض تعلیمات قرآن و اهل بیت قرار دهیم
